เย็นวันต่อมา ขณะกำลังนอนซมๆอยู่บนห้องก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวข้างล่าง จึงรีบวิ่งลงมา
ยายกำลังจะตาย... เพื่อนบ้านทั้งแก่ทั้งหนุ่มทั้งสาวก็มาดูใจกันเต็มบ้าน
ตกใจมาก ทำตัวไม่ถูกอย่างแรง
ยายฮวย ... นอนเป็นผักมาเกือบ 10 ปี ซึ่งเป็นผลจากโรคอัลไซเมอร์
ยายนอนตั้งแต่เรา 15 แต่ก่อนหน้านั้นก็ป่วยมาก่อนแล้วเป็นปี
เอาจริงๆ เราจำอะไรเกี่ยวกับยายไม่ค่อยได้เลย ยายเป็นคนดุและ difficult มาก จำได้แบบนั้น แล้วก็ไม่สนิทเท่าไร
แต่ก็มีบางความทรงจำที่นึกออก ยายเป็นคนขยัน... ทำนู่นทำนี่ตลอด ทำนา ทำไร่ ปลูกผัก บลาบลา ยายชอบพาไปรดน้ำผัก เก็บกระเจี๊ยบ เก็บละมุด มะม่วง อะไรก็ว่าไป บางทีก็ไปส่งไมโลยายตอนยายจำศีลที่วัดบ้าง แต่ไม่ค่อยมีโมเมนต์พาเล่นอะไรเท่าไรแล้วก็ถูกยายดุบ่อยๆ ถ้าการเล่นสนุกจะเป็นตาพาทำมากกว่า
แต่ช่วงที่เราโตเป็นวัยรุ่น ช่วงที่เรานิสัยเ-ี้ยที่สุดในชีวิต เอาแต่ใจตัวเอง โวยวาย ทะเลาะกับทุกคนตลอดเวลา ทั้งกับตา กับยาย กับแม่ ทำให้เราสูญเสียช่วงเวลาสุดท้ายที่จะมีความทรงจำดีๆกับยายไป ( ไม่ใช่กับยายคนเดียวหรอก กับทุกคนแหละ ) ... เจ็บนะ ... เกลียดตัวเองมากเลย
ยายอาการทรุด จนทำอะไรไม่ได้ สมองฝ่อไปหมด นอนนิ่งๆ ขยับหัวขยับตาไปมา ไม่รับรู้อะไร ต้องให้อาหารทางสายยาง ใส่ออกซิเจน เราว่าน่าจะเจ็บนะ ใส่แพมเพิร์สคงอึดอัดมาก นอนเฉยๆคงสิ้นหวังมาก เรารู้สึกมานานแล้วนะ ว่าอยากให้ยายตาย ... เราสงสารยายมากๆ แต่เข้าใจน้า ป้า แม่ นะ ใครจะทิ้งแม่ตัวเองให้ตายไปง่ายๆ สามคนนี้ทำหน้าที่ลูกเต็มที่มากๆๆๆๆๆ ทำด้วยตัวเองด้วย มากจนเราไม่รู้ว่าเราจะทำได้แบบนี้มั้ย
จนกระทั่งวันนี้ที่น้าเราเอาออกซิเจนเอาสายอาหารออกให้ยาย เรารู้สึกโล่งแทนจริงๆ ป้าเราก็เปิดพระให้ยายฟัง แล้วยายก็ไปเงียบๆ
งานศพยายก็เป็นอะไรที่เราอยากจะขอโทษแม่เหมือนกันที่ไม่ค่อยได้ช่วยอะไร เรารู้สึกแย่จริงๆ อารมณ์มันไม่ใช่มากๆ เราไม่รู้ว่าเพราะสเตียรอยด์เจอกับช่วงเป็นเมนส์หรือเปล่าที่ทำให้อารมณ์เราผิดปกติ (ผิดปกติจนตัวเองก็ู้สึกได้เลยว่าไม่ปกติ คือคิดว่าคนที่ฆ่าใครสักคนเพราะควบคุมอารมณ์ไม่ได้คงรู้สึกแถวๆนี้แหละมั้ง ห้าๆๆ) หรือเป็นเพราะว่ากลางคืนเรานอนไม่ได้เลย แล้วต้องกินยาแก้แพ้ตลอดวัน ทำให้ง่วงเพลียด้วยหรือเปล่า พอแม่ให้ช่วยรับแขก หรือไปไหว้เพื่อนแม่เราก็รู้สึกว่าไม่อยากทำเลย อ่อนระโหยมากๆ เหมือนไม่มีแรงตั้งตัวให้ตรง ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น
อย่างไรก็ตาม งานศพก็ผ่านไปด้วยดี ทุกคนทั้งลูกๆ หลานๆ ก็ช่วยกัน ทั้งชาวบ้านที่น่ารัก ก็มาช่วยกัน บ้านนอกก็แบบนี้ คนช่วยกัน เป็นภาพที่เห็นแล้วชอบเสมอ
จากการป่วยของยายที่เป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในบ้านเมื่อตอนนู้น ทำให้เราเรียนรู้ว่า แม่ ป้า น้า เป็นสามสาวที่แกร่งมากที่สุดในปฐพี โดยเฉพาะแม่ ที่สามารถจัดการภาระต่างๆในชีวิตได้อย่างน่าทึ่ง รวมทั้งดูแลยายที่นอนนิ่งต้องได้รับการดูแลอย่างดี ตาที่ช่วงนึงก็ป่วยเคลื่อนไหวไม่ได้เหมือนกัน(ตาเสียก่อนยายแล้ว) คุณลุงพี่ชายแม่ที่เป็นอัมพฤกษ์ไม่มีคนดูแลก็รับมาอยู่ด้วยกัน แถมดูแลส่งเสียลูกๆของลุง และลูกๆของลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆอีกสามสี่ชีวิต ( หรือมากกว่านั้นก็ไม่รู้ ) นี่ยังไม่นับช่วงนึงที่พ่อเรารถล้มขยับไม่ได้ด้วยนะ สามสาวนี้( โดยเฉพาะแม่ ) จัดการได้อย่างน่าทึ่ง จัดการเรื่องของตัวเองไม่พอ ยังช่วยเหลือคนอื่นอีก เงินเดือนก็ไม่ใช่ว่าเป็นแสนเป็นล้าน
อาจจะดีหน่อยที่ 3 สาวมีลูกที่ดี ท่าทางจะมีเราคนเดียวที่ดื้อ(ดื้อแต่เรื่องอารมณ์ไม่ได้ดื้อเรื่องเรียน) ส่วนอีก 4 คนที่เหลือ นั้นว่านอนสอนง่าย เราว่าการที่พ่อแม่ทำตัวเป็นตัวอย่าง สร้างสังคม สร้างสิ่งแวดล้อมที่ดีให้เด็ก แม่งสำคัญมาก เด็กๆเองพ่อแม่ก็ไม่ต้องมานั่งสอนให้รักกัน เราก็รักกันเองเพราะพ่อแม่พวกเราทำงานเป็นทีมมากๆ ลุงเขยกับพ่อเราก็เป็นคู่เขยที่รักกันเหมือนพี่น้อง มาถึงรุ่นเรา การที่ถูกเลี้ยงรวมๆกันและเห็นสิ่งที่แม่ๆพ่อๆทำ เราก็เรียนรู้ที่จะทำงานเป็นทีม ช่วยเหลือกันเอง รักกันแบบธรรมชาติพาไปมากๆ
การส่งยายไปสวรรค์ เป็นงานที่พี่น้องลูกหลานมารวมตัวกัน แสดงถึงความสำเร็จในการทำงานของยายที่เริ่มจากการเป็นลูกจีนจนๆ ฝ่าฟันชีวิตแสนลำบาก สร้างครอบครัวที่อบอุ่นขึ้นมาได้
ตอนที่ยายกำลังจะทิ้งสังขาลไป ป้ากระซิบบอกยาย ว่าไม่ต้องห่วง หลานๆโตแล้ว มีงานที่ดีทำกันหมดแล้ว ตอนนั้นเราก็คิดว่า มนุษย์นั้นมีชีวิตอันเป็นอมตะได้ ด้วยการถ่ายทอดความดี วิธีคิด และส่งต่อชีวิต ผ่านตัวแทนของตนเอง รุ่นสู่รุ่น
ยายไม่ได้ตายไปไหน ยาย กลายเป็นพี่อาร์ต ทหารเรือสุดหล่อ พี่ชายใจดีของน้องๆ กลายเป็นดาร์ลี่นักกิจการเพื่อสังคมจอมดื้อ กลายเป็นอายเป็นองุ่น คุณครูสาวแสนสวยดูแลสั่งสอนเด็กๆ กลายเป็นต้าพยาบาลน่ารักดูแลคนป่วยไข้ กลายเป็นดาร์กอน ตำรวจแลพครูแดร์ผู้น่ารักอ่อนไหว(ห้าๆๆ) และกลายเป็นโอ๊ต คุณหมอที่ตั้งเป้าหมายในอาชีพเพื่อช่วยเหลือคนอื่น
ขอบคุณชีวิตและความเสียสะของยายฮวย สำหรับชีวิตที่ดีของพวกเรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น